Het verhaal achter ‘Het zwarte gat’
In mijn borstkas, zo net ter hoogte van de beugel van mijn BH, een plek op mijn lichaam die nog altijd extreem gevoelig is, zat een zwart gat. Een leegte, een verdriet, een gemis.
Ik ontdekte mijn zwart gat tijdens een sessie emotioneel lichaamswerk. Ik zat in die periode een beetje vast. Ik moest nog veel verdriet rond mijn vader verwerken, maar had ook het gevoel dat ik in mijn werk al jaren vastzat, maar geen uitweg zag.
Tijdens een geleide meditatie ging ik in mijn lichaam voelen wat er zat. In mijn borstkas, zo net ter hoogte van de beugel van mijn BH, een plek op mijn lichaam die nog altijd extreem gevoelig is, zat een zwart gat. Een leegte, een verdriet, een gemis. Ik zag toen ook beelden waarbij ik letterlijk in het gat viel en terechtkwam in mijn oude tienerkamer en weer connectie maakte met mijn oerverlangens: wild en intuïtief tekenen, verhalen verzinnen, mijn eigen wereld bij elkaar verzinnen in mijn veilige nestje.
Het gekke is dat die leegte zo vol kan voelen, verpletterend soms. Er mist iets. Voldoening, zingeving, een doel. Onze diepgewortelde verlangens zijn we een beetje vergeten. Die zijn onder druk komen staan door de verplichtingen des levens. We hebben geleerd om ons aan te passen, te doen wat we horen te doen. Maar diep vanbinnen in ons liggen onze verlangens nog te wachten tot ze een kans krijgen.
Het is moeilijk om die pijn die bij die leegte hoort toe te laten. Want dat is erg confronterend. Dus zoeken we naar oplossingen buiten onszelf. We stillen de honger van het gat met materiële dingen, we sussen onszelf met oplapmiddeltjes, houden het gat zoet met verslavingen aan eten, drank, consumeren (bij mij is dat nog altijd zoetigheid en online shoppen). Alles wat we te pakken kunnen krijgen, om die leegte maar niet te voelen. Die leegte die roept om aandacht, om te doen wat we diep vanbinnen willen, niet wat we denken dat we moeten doen, wat de maatschappij verwacht.
Toen er meer en meer mensen mijn verhaal lazen, besefte ik ook dat zowat iedereen het herkenbaar vindt. Iedereen heeft zo'n zwart gat (in zijn borstkas of ergens anders). Bij de ene is dat al groter dan de andere. Maar voor iedereen geldt: als je het geen aandacht geeft, als je het niet op tijd eens aait, gromt en grolt het en wordt het groter.
Ik weet dat het zwarte gat er altijd gaat zijn. En dat mag. Dat is goed zelfs. Enerzijds als reminder dat mijn duistere kant er ook mag zijn en anderzijds als alarmbelletje om op tijd eens naar binnen te keren en gewoon te zijn. En te luisteren naar dat stemmetje dat al mijn grote dromen en verlangens luidop wil uitspreken.