Zelfsabotage
Ik ben goed in zelfsabotage. Ik ben het boek 'The Big Leap' van Gay Hendricks aan het lezen en nu snap ik waarom ik me al meer dan een maand slecht voel en zelfs ziek ben (in twee zones: de keel en de onderbuik): het ging te goed met mij en ik vond dat ik dat niet verdiende.
Elke mens heeft blijkbaar een plafond van hoeveel liefde, succes, geld en creativiteit we onszelf gunnen. Als het écht goed gaat en er gebeuren positieve dingen in ons leven (we behalen succesjes), zitten we op een bepaald moment aan dat plafond. Dan zijn er twee opties: we genieten van alles wat ons overkomt en leggen onze lat voor leuke dingen gewoon een tikje hoger, hup, of ons hoofd maakt er een sport van om vanalles te verzinnen om ons slecht te doen voelen, want tuurlijk verdienen we dit niet. Pure zelfsabotage waardoor we terug (veilig) onder ons plafond terechtkomen.
In heel de maand juni ging alles héél goed met mij. Te goed, zo blijkt. Ik bracht mijn boek uit, ik had een pracht van een boekvoorstelling vol met liefde, er werden twee verhalen van mij gepubliceerd in magazines, ik kreeg mooie reacties op mijn boek, ik kreeg mijn eerste opdrachten die lekker liepen …. en ik sloeg tilt. Compleet tilt. Want dit was méér geluk dan ik had verwacht, meer geluk dan ik vond dat ik verdiende. Dus begon ik te piekeren.
Niet zomaar wat piekeren, echt chronisch piekeren, het werd een verslaving. Ik piekerde tot er een permanente wolk met negatieve gedachten rond mijn hoofd zweefde als mijn trouwste metgezel. Ik gaf kritiek op mezelf, twijfelde aan al mijn kunnen en werd uiteindelijk ziek. Dat is ook altijd een teken dat er iets niet pluis is.
Ik zat in een put en ik wist niet hoe ik eruit moest komen. Want fuck, wat is mijn hoofd goed in het verzinnen van kritiek. Je zou haast denken dat daar mijn grootste talent ligt :)
Volgens het boek is dat dus een typisch patroon van de mens. Er gebeuren positieve dingen in ons leven en bam: we saboteren ons eigen geluk, knijpen die zalige flow van positieve energie gewoon dicht bij de keel. Want we zitten met oude overtuigingen vanuit onze kindertijd dat we al dat leuks niet verdienen, omdat we denken dat er iets mis is met ons, dat we anderen zullen kwetsen, dat we een last zijn.
Dus nu ben ik uit die put aan het kruipen en voorzichtig mijn ontvangstplafond aan het verhogen, want ik wil wél zoveel liefde, succes, creativiteit en geld! Dus probeer ik nu:
negatieve gedachten in het midden van de gedachte gewoon te droppen als een baksteen, bam! In mijn lijf te voelen waar er in de plaats een positieve gedachten wil doorkomen, want eigenlijk zit er onder dat piekeren altijd een wens, een verlangen of een dankbaarheid
de wet van de aantrekking nog meer toe te passen en dus dankbaar te zijn voor alles wat er al is in mijn leven en te focussen op dingen die me positieve energie geven en die energie ook echt te laten binnenkomen (in mijn geval: lezen, mijn planten, mijn ochtend- en avondrituelen, bewegen, gesprekken)
angst er te laten zijn. Angst mag, hoort erbij. Heel diep ademen wanneer ik angst voel, echt heel diep ademen.
uit te vissen waar die fysieke lasten symbool voor staan en ernaar luisteren
Zo, ik ben wel even bezig. Maar ik voel ook wel de goesting terug borrelen. Ik verlang naar die voldoening van een creatief project, verlang naar echt genieten van een avondje met vrienden, naar véél nieuw werk maken, mijn lijf geven wat het nodig heeft. Ik verwacht niet dat ik hier morgen al mee klaar ga zijn, want de doorstoot van mijn plafond was gewoon te groot. Ik was echt héél happy. Dus nu gaan we zorgen dat dat gewoon mag en de standaard wordt toch volgende keer? Fucking plafond, ik stoemp u omhoog tot ik alle sterren zie!
