Magisch realisme is my jam

Mijn moeder houdt van verhalen die echt gebeurd zijn. Ze leest graag tragische familie-epossen of biografieën van straffe madammen uit de geschiedenis. Ik heb liever een hoek af. Of de realiteit me te saai is? Zeker niet! Mijn fantasie is gewoon groot. Het haar uit het doucheputje dat zichzelf in een prachtige coiffure stijlt, een vrouw die een relatie begint met een hoofd, omdat ze verlatingsangst heeft en het de benen niet kan nemen. Gewone dingen die ongewoon zijn of ongewone dingen die doodnormaal zijn, heerlijk vind ik dat. In mijn fantasie wil ik spelen, waarheden en verwachtingen op hun kop zetten, clichés uitkleden of binnenstebuiten draaien.

Je kan het vergelijken met realistisch leren tekenen of modeltekenen. Ik heb het altijd vreselijk gevonden (ik geef toe dat ik daardoor zeker niet de meest technische tekenaar ter wereld ben, oh nee). Heel mijn lijf gaat in weerstand als ik naar waarheid moet tekenen. Waarom zou ik de wereld tekenen exact zoals hij eruit ziet, dan kan ik toch beter een foto nemen? Dat heb ik dus ook met schrijven. Waarom zou ik de situatie exact beschrijven zoals die gebeurd is als ik er ook door een gekleurde bril naar kan kijken?

Soms geldt voor mij ook wel de wet van 'stranger than fiction'. Soms is de werkelijkheid gewoon op zich al zo absurd of fascinerend dat ik het wél fijn vind om neer te schrijven. De werkelijkheid is sowieso mijn inspiratiebron. Veel van mijn kortverhalen (en zeker mijn columns) komen dan ook voort uit iets dat ik zelf heb meegemaakt waar ik een draai aan geef. Ik vind het belangrijk om vooral te schrijven over mijn eigen ervaringen, ik geloof ook oprecht dat dergelijke verhalen straffer binnenkomen en meer resoneren, omdat ik ze (deels) heb meegemaakt. En ja, het is ook een beetje therapie om mijn gedachten en ervaringen op papier zin te geven (zo, jij dacht dat ik voor mijn publiek schreef? Nee joh, ik schrijf om mezelf te entertainen en te begrijpen hihi). Dus mij ga je niet snel over politiek of oorlog ofzo zien schrijven. Daar ken ik niets van. Ik schrijf het liefst over onderwerpen die dicht bij mezelf liggen, waarover ik niet per sé opzoekingswerk moet doen, tenzij graven in mijn eigen verleden of observeren wat ik in mijn omgeving zie.

Ik heb ook een zwak voor metaforen. Ow ja. Letterlijk is cool, figuurlijk is beter. Wellicht ook de reden waarom ik graag van concepten personages maak, emoties ruimte geef, lichaamsdelen laat praten over wat hen bezighoudt. Alles leeft in mijn hoofd, ook objecten.

Dus ja. De realiteit: graag! Maar dan een beetje anders zo.